ΣΥΣΣΗΜΟΝ

Α’ 

Ήρθαν να τον προλάβουν ζωντανό

από ηθική κληρονομική καταβολή που έχουν 

να προλαβαίνουν αυτόν που πεθαίνει 

ενώ δεν υπάρχει πηγαίος λόγος καλοσύνης 

ή αυθόρμητη κίνηση που να στρέφεται προς τη δυστυχία 

(θεωρούσε αυτός που πέθαινε) και να είναι αποδεχτή 

από έναν περήφανο άντρα. Αλλά και της περηφάνιας 

της μέλλεται κάποια στιγμή να φορτωθεί ηθική. 

Είναι η μοίρα του ανθρώπου να φορτώνει τα πάντα ηθική 

και να γίνεται διάβολος. 

Η ζωή είναι πραγματικά άδεια από νόημα 

για τους περήφανους σκέφτηκα. Να τώρα δες: 

τσαλακωμένα χαρτιά φαρμακείου στο πίσω κάθισμα 

ενός αυτοκινήτου το μηνούν, για τον έρημο άντρα 

τελευταία δώρα (δώρα που δεν μπορούν να νικήσουν 

το ανίκητο εγκαθίδρυμα) - μεταξύ μας, ανθρώπινες ελεεινότητες 

όπως τόσα σπουδαία ανθρώπινα πράγματα 

και οι περισσότερες από τις εκδηλώσεις της αγάπης. 

Ο παράφορος εγωισμός που από κληρονομική υποχρέωση 

ένιωσες κι εσύ να ξεπηδάει μέσα από τα ίδια σου τα κύτταρα 

και είπες: δεν γελιέμαι είναι ο εγωισμός μου 

φυτρώνει από μένα είναι αυτοφυής 

δεν είναι κληροδότημα κανενός αυτός 

είναι δικό μου γέννημα το μόνο που έχω 

φαινότανε καθαρό υλικό για να νοικοκυρέψεις 

κάποιας λογής αγνότητα που αισθάνθηκες βίαια πως υπάρχει!.

Να δεις εσύ αύριο δεν θα έχεις ούτε λουλούδια 

αν θεωρήσουμε λουλούδια το λουλούδι 

και σεβαστούμε έτσι την κλίση 

και της δικιάς σου δυστυχίας προς το ένα. 

Φίλε ψιθύρισα γι’ αυτό που θα σου συνέβαινε αύριο 

ησύχασε πια - τάφος είναι μια λέξη 

αυτό είναι μάλλον ένα μέρος ν’ αναπαυτείς 

εσύ που έζησες μέσα σε τόση ανασφάλεια 

με τέτοια τέχνη περιττή. 

Μισοχαμογέλασα και δεν πέρασα την εξώθυρα. 

Εγώ να περάσω την εξώθυρα. Βλέπεις έζησα 

κι εγώ πολύ στους άθλιους τόπους 

κι έχω μόνο περηφάνια όχι αισθήματα. 

Αλλά σ’ εμένα είναι τόσο αυτό δικαιολογημένο 

όπως στην πολύ μεγάλη κληρονομική εξουσία. 

     Νίκος Παναγιωτόπουλος, Σύσσημον ή τα κεφάλαια, εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ